این خصوصیات و رفتارها در مواد همیشگی هست. انسان با شناخت مواد پایه و آزمایشات زیاد سعی در بهبود رفتار این مواد کرده است. در حقیقت تمام تلاش­های بشر در زمینه مواد در طول تاربخ بهبود و تقویت خواص مواد یا به عبارت بهتر کم­کردن نقص در آن بوده­است تا بتواند از آن­ها بهتر و بیشتر استفاده کند. به طور مثال فولادی که در بالا به آن اشاره کردی فولاد ساختمانی است که از آن برای ساخت و ساز استفاده می­شود که نوعی آلیاژ است که با تغییر درصد کربن آن توانسته­اند برخی از خصوصیات آن را تغییر دهند. آلیاژسازی (ترکیب مواد به صورت ریزساختاری و حل شدن آن­ها در هم؛ به طور مثال اضافه کردن کروم به فولاد که باعث افزایش مقاومت به خوردگی فولاد می­شود.) و ساخت کامپوزیت (ترکیب درشت ساختاری مواد که باعث می­شود تا مواد در هم حل نشده و ماده جدیدی تولید شود؛ به طور مثال اپوکسی گلس که ترکیب درشت ساختاری دو ماده اپوکسی و الیاف شیشه به صورت رزین و الیاف است) راهکارهای اولیه انسان برای استفاده بهتر از مواد و بهبود خواص آنان بوده­اند. برای توضیح بیشتر درباره کامپوزیت­ها که امروزه در اشکال مختلف به وفور یافت و پژوهش می­شوند (از جمله پانل­های ساندویچی، استوانه­های مشبک، سازه­های سبک، سازه­های خودترمیم و هوشمند و…) می­توان به یکی از قدیمی­ترین آن­ها اشاره کرد و آن چیزی نیست جز کاه­گل! بله همان ماده­ای که بشر اولیه برای ساختن منزل از آن استفاده می­کرد. کاه­گل ترکیب درشت ساختاری کاه و گل است در حقیقت گل (ترکیب خاک رس و آب) یک سرامیک ( و شاید بتوان گفت اولین سرامیک ساخته شده به دست بشر) است که برای تقویت آن از نوار­های باریک کاه ( اصطلاحا الیاف) استفاده کرده و ماده جدید کاه­گل تولید شده ­است. بحث در زمینه کامپوزیت­ها و آلیاژها بسیار است اما تا همینجا بسنده می­کنیم.